Bazen aşk gider…
Önünde bir kadeh rakı, küllükte bir ölüm dolusu izmarit öylece bakakalırsın arkasından…
Kulağın hiç çalmayacak olan telefondadır…
Zaman dursun saatler hiç geçmesin istersin…
Tanrım ne olur gerçek olmasın, ne olur güneş dogmadan geri dönsün,
Teninde bir başka tenin kokusunu getirse bile dönsün yeter ki
Hiçbir şey sormam ona, bu geceyi yaşanmamış sayarım,
Unuturum yeter ki asık olmasın…
İçimde durmaksızın çığlık atar dualar…

Ama bazen aşk gider ve o çaresizce yalvardığın Tanrı bile gider peşinden…
Sonra sabah olur, güneş doğar…
Aşkın gelmez bir türlü…
Bir gecede değişir ömrün…
O bir türlü inanmak istemediğin kader seninle alay eder gibidir…
Ömrünü adadığın, yıllarını önüne serdiğin aşkın bir gecede bir başka hayata karışmıştır iste…
Bir gecede bir başkasının aşkı olmuştur…
İNANAMAZSIN! …

Bazen aşk gider…
Ve sen yıllardır içinde yaşadığın yürekten valizler dolusu anılarla kendi yalnızlığına taşınırsın…
Elin varmaya varmaya boşaltırsın dolapları…
Çekmeceden çıkan her giysi parçası onunla geçirdiğin anıların tarihiyle ağırlaştıkça ağırlaşır…
Onun kollarında geceler boyu cennet uykularına karıştığın yatak sen giderken utancından bakamaz yüzüne…
Doğmamış bebeğin yerine koyup büyüttüğün cam önündeki o küçük mor menekşe
yapraklarına kondurduğun veda öpücüğüyle büker boynunu…
Valizlerini kapının önüne yigip yüzün sırılsıklam son bir sigara için yığılırsın koltuğa…
Gidiyorsundur iste…
Aşkını kendi ellerinle bir başka aşka teslim edip…
Ömrünü onun ömrüne, hayallerini onun hayallerine, sevdanı onun sevdasına ekleyip…

Bazen aşk gider…
Ve adresi değişir evinin…
Sesinin tonu değişir, yüzünün rengi…
Yastığının sıcaklığı, yediğin yemeğin tadı uykuların değişir…
Ve rüyaların her aksam açıp girdiğin kapıdan başka bir sevda giriyordur artık…
Her gün oturduğun koltukta o bakmaya doyamadığın gözlerin ışığında bir başka sevda oturuyordur…
Yıllardır evinde ağırladığın, masalarına konuk olduğun,
hayatlarını paylaştığın dostlarının kahkahaları arasına bir başka ses karışıyordur artık…
Senin gölgene alışkın duvarlar bile çoktan kabullenmiştir yokluğunu…
Her gece uyuduğun yastığa bir başka sevda bırakıyordur kokusunu…
O öpmeye kıyamadığın dudaklarda bir başka sevdanın adi…
Aşkının o tek cennet bildiğin uykularında bir baksa sevdanın rüyaları…

Bazen aşk gider ve anılarda gider peşinden…
Siz hiç o yüreğinize sığdıramadığınız aşkınızı bir başka sevda için ağlarken gördünüz mü? …
Ben gördüm! …
Kör oldu gözlerim onunla sevdasına ağlamaktan…
Bir alev topu gibi onun için çığlık çığlık yanarken siz hiç aşkınızın önünde diz çöküp
‘Bu kadar çok seviyorsan bırakma onu, sana kıyamam ne olur git,’ diye yalvardınız mi? …
Onu bir başkasının kollarında düşünürken siz hiç geceler boyu aklinizi kaçırmamak için
kendi kendinize bağırdınız mi:
‘Unut onu, unut onu, unut onu ya da ÖL! …’
İçinizdeki o durmak bilmeyen yangının acısını dindirsin diye kanatıncaya kadar bileklerinizi ısırdınız mi? …
Göz yaşları içinde yastığınıza gömülüp her Tanrı’ya sığınmak istediğinizde
artık başka bir yüreğe sevdalı olan aşkınızı ondan geri istemekten utanıp
dua etmekten vazgeçtiğiniz oldu mu hiç? …
Siz hiç yana yana sevdiğiniz bir sevgilinin yoluna gençliğinizi serip
güle güle başka bir aşka uğurladınız mi? …

Bazen aşk gider! …
Ama ölüm gelmez bir türlü…
Ne yapsanız öfke duyamazsınız, giderken bir kibrit aleviyle ateşe verdiği
ömrünün alevleri içinde eriyip giden yüzünüze, silinip giden kokunuza,
kül olan yüreğinize dönüp bir kez bile bakmayan o sevdanıza…
Anlarsınız aşktır bu, öfkeyi bir türlü yurduna kabul etmeyen…
Vefasız bir unutuşa kurban olsa da solup yitmeyen…
Hayattan soğutup size ölümü özleten…
Ölü bir bedende canlı kalmakta direnen…
Anlarsınız aşktır bu…

Bazen aşk gider…
Günler geçer ardından ve aylar…
Bazen de yıllar…
Bebekler büyür, insanlar yaşlanır, insanlar ölür,
eşyalar eskir, evler yıkılır, kurur ağaçlar…
Sokakların adi değişir…
Acılar belleğin acımasızlığına teslim olur…
Sevilen unutur, seven yanar..

Bazen aşk gider…
Ya da siz gittiğini sanırsınız…