“Aramızda sırlı ayna
Bir yanı asi bir yanı narin
Uçsuz ve bucaksız…”

Bak aynaya
Ve çöz sırrımı usta…
Aşk bana kaç gömlek dardı ki
Ömrümün nefesini bu kadar sıktı…

Yandım usta
Yandım, yangınlar arasında gidip gelmekten.
İhalesi bana kalmış bir ayrılığın failiyim.
İç kanamalı hüzünler
Tutukladılar beni ıslak bir şiirde…
Hesabı namıma kesilmiş bir gidişin
Vebali ne ağırmış böyle usta!
Bu kadar mı yüktüm yaşanmışlıklara?
Bu kadar kötü müydüm yani?
Ne büyük bir günahım öyle ki
Sıratın ipine bile tutunamıyorum…
Kurtar beni bu ezildiğim enkazdan.
Bari sen tut elimi usta

Böyle değildi okuduğum masallar
En fazla sevdalılar ölürdü.
Yanardı en fazla mecnunlar,
Bir çöl yalnızlığında…
Ama bu sürünmekte ne böyle usta!
Bir acizin son duasındayım…
Sevgisizliğim olmaya direnen
Hiçbir dildarın
Böylesine el açmamıştım insafına.
Tutkulu bir hayatı düşlerimle arzularken
Ölmeyi hiç bu kadar çok istemedim usta.

/Çok birikti yağmurum
Sağnak sağnak düştüğümde yüreğine
Kızma bana…/
Erkek işi değilse ağlamak
Niye böylesine giryanım?
Şimdi dökülsem boğazına Dersaadet’in
Taşar mı Haliç’ten çaresizliğim usta?
Dillenmemiş bir bakakalmışlığın kurak yamacından
Dile gelir mi suskunluğum?
Oysa ben değildim
İstanbul’un yakasına ayrılıktan bir gül takan.

Sırılsıklam bir yalnızlıkla
Kaleminin en sert yanından
Bir şiir dokusan diyorum usta
Bir şiir…
Yoksa inan, kaldırılır gibi değil.
Öyle bir gidişi vardı ki
Dünyanın bütün dillerinde
Bir hıncı boşaltırcasına edilmiş
Bir kamyon dolusu küfür gibi…

Anla be usta!
Düşeş sancıların kanamalarından
Bitap düştü yüreğim
Çok yorgunum.
En asi yanınla tut beni de
Kaldır usta…
Kaldır ki
Bir daha kalkmak
Düşmesin nasibime…

Dayandım yüreğine senin
Anla beni…
Anla/t halimi…
Tut yüreğimden usta
Yüreğimi tut…

Arif Onur Solak