Ellerim kalbime sadık kaldıkça
Ben hep seni çizeceğim kâğıtlara
Ta ki seninle kaybettiklerimi bir başkasında bulana dek…

Uzak bir kente yokluğunu getirdim bugün
Martıların sesi kesildi
O bilindik vapurlar yalnızlığa demir atıyor bugün
Denizlerin heybeti, içine girmeden bilinmiyor
Tıpkı sevda gibi, bir defa öğrendin mi ölene dek unutulmuyor…

Bugün gözlerine demir atıyor sözlerim
Bir yandan sensizlik, bir yandan gözlerin
Zihnimin en derin yerinde beni boğazlıyor
Biliyorum bir arada olmamız imkânsız
Benden sonra nicesini sevmişsin
Elbet sevildiğinde olmuş
Kısacası senden vazgeçtim deyip,
Önüne geleni ardına almışsın
Oysa ben sana elinden geleni ardına koyma demiştim!
Demiştim de dinlememiştin beni…

Doğrusu sen vazgeçmeyi sultanlık sanıyorsun
Kazandığın bir kaç malı ganimet sayıyorsun
Bilmelisin ki
Bu şehrin altı savaşarak kazanan padişahlarla
Üstüde sevişerek kaybeden sultanlarla dolu

Şuurumu bıçaklayan ihanetlerin
Gözlerinden uzak bir hücreye attı beni
Bir de kendine benim dünyamdan bak/sana
Nedensiz nasıl sevilir göreceksin o zaman!
Artık Neden ağlıyorum biliyor musun?
Geleceğimi bile bile ardına bakmadan giderdin ya hep
Şimdi dönüp bakacağın bir ardın bile yok
Ardından geleceği bırak!
Geçmişin bile yok…

Fadıl Serbest