Seninle birlikte, donuk bir fotoğraf karesine sığdırılmış binlerce anıyı, belki de küçük bir tebessümle hatırlanan nice güzel günleri geride bıraktık. Bazen zemheri soğuklarına şahitlik eden bir şehir kadar soğuk cümleler duydu kulaklarımız. Bazen de yaz yağmuru gibi döküldü gözyaşlarımız gönül gözümüzden. Ama biz o zamanlar “biz” dik. Şimdi ne senin baş harfinden bir eser kaldı nede benim seni tekrar sevecek takatim. 

                Gelmeyecek ne kadar çok şey varsa biz seninle beklemeye söz vermiştik. Bize hiç uğramayacak olan mutluluğu, sevinci… Ve yine hiç gelmeyecek olan vuslatı. Onca yaşanmışlıktan ve yaşanmak istenenlerden ama bir türlü yaşayamadığımız hayallerimizden sonra tek anladığım şey; o zamanlar da bile ayrılığı sevebilmiş ve bir o kadar da kabullenebilmişiz biz seninle. Senin gidişinden tut da benim bir daha gelmeyecek olmama kadar…

                Şimdi hangi duygu hangi kelime anlatır içimde bir yara gibi duran gidişini? Hangi kelimeye sığınmalıyım senin yokluğunda? Hangi yıldıza sarılmalıyım sen diye, hangi zifiri örter gözyaşlarımdan akan seni söyle sevdiğim? Peki! Hangi kelimeye sığındın sen, gelmeyecek olmamla birlikte? Hangi yıldız benim yerimi tuttu, hangi zifiri örttü ağlayan gözlerini, hangi merhemi sürdün yaralarına ben diye? Ve sevdiğim eskiyen fotoğraf kareleriyle birlikte yaşamaya dayanabildin mi sen? 

                 Adını koyamadığım duygular eşliğinde milyonlarca sokaktan geçtim karşıma sen çıkma ihtimalini düşünerek ve “dünyayı görmeden bakan gözlerime bir tek sen lazımsın” diye söylenmeden geçirdiğim ne bir gece ne de bir gündüzüm olmadı. Şimdi uzaklardasın! Seni görme ihtimalimin olmadığı, rüzgarın kokunu bana yetiştiremediği ve haykırsam nidalarımı işitemeyeceğin kadar uzaklarda. Yokluğunda sarılıp uyuduğum zifiri karanlıkta bile ayrı olduğumuz bir uzaklık var aramızda. Sen başka bir gecede ben başka bir gecede…

                Neyse sevdiğim; bu kelimeler ne senin gidişini siler kalbimden nede benim bir daha gelmeyecek olmamı. Ne aynı geceye uyuruz biz seninle nede aynı yıldıza bakarız. Sen kelimesiz ben gece’siz, sen ay’sız ben yıldızsız ve hasretine dayanamadığım yaban gülü ne sen sarılabilirsin ben diye bir ay’a nede ben sarılabilirim sen diye bir yıldız’a…

                                                                                                                                                         Adem Koçaker

                                                                                                                                                             Kalemin Secdesi