Sızın yâr bana.
Senin tesellini yitirdiğimden beri, elimden ayrılıklar tutuyor;
el ele dolaşıyoruz terk edilmiş sahilleri.
Acıların canı yanıyor adını anınca, susayım diye yalvarıyorlar.
Yaralar senin susuşunla yaralanıyor;
bir söz umuyorlar dudağından merhem olur diye….
Bir bilsen, ne kadar zamandır kapımda bekleşiyor unutuşlar,
“bir yol bizi de hatırlasın” diyorlar.
Geceleri sokak lambalarının loşluğuna sığınıp birbirlerine sarılıyorlar ama yine de çok üşüyorlar.
Bir sabah gelip yüzlerini tek tek öpüp okşarsın diye umuyorlar.
Bir de, evden kaçmış mutluluklar var;
hâlâ sığınacak bir köprü altı arıyorlar ama gözleri aydınlık pencerelerin önünde,
belki sen ekmek verirsin diye bekliyorlar.
Umutlar var hemen aşağı mahallede, gecekondu yapmışlar kendilerine,
köylerini bırakmışlar, kalplerden sürülmüşler.
Gelirsin diye yolunu gözlüyorlar.
Yolları sorma, onlar hepsinden perişan,
sevgilinin köyüne dolanmak için can atıyorlar, kıvranıyorlar ama nafile…
Sen olmayınca, yollar da yolda kalıyor, ayakları taşa dolanıyor.
Neredesin ey yar?
Sensiz ayrılık bile ayrıldı sevdiğinden.
Sensiz hüzün de mahzun oldu.
Sensiz şiirler yarım kaldı, dudağa değmedi; sadece bir fısıltını bekliyorlar.
Heceler senin elinden tutup şarkılara sokulmak istiyorlar.
Haberin var mı sevdiceğim, burada kuşlar yuvaya uçmuyor;
gurbet bile gurbete düşüyor.
Duydun mu, burada bahar geldiğine pişman oluyor;
güzün yaprakları kuruyor.
sensiz ayrılık bile ayrılık olmuyor, kavuşmak bile tat vermiyor.
Sensiz ne seven sevebiliyor, ne sevilen sevildiğini biliyor.
Sensiz sözler boşluğa düşüyor, sensiz kalem kâğıda dokunmuyor,
sensiz dudak dudağa değmiyor.
Sensiz ne sevda seviniyor ne veda üzülüyor.
Sensiz hüzün bile yüze gelemiyor, acılar utanıp kuytulara saklanıyor…

Barış Cem KAYA – Sızın Yar Bana