Karanlığın dillenmeye çalışan senfonisi duyuluyor odamda yominya. Ve ben sana sığınıyorum. İnadımdan vazgeçiyorum.

Uykunun yakalamaya çalıştıkça kaçtığı bu gece sığ düşüncelerimi derinleştiriyorum içimde. Ve o uykunun bir felsefenin en keskin kanıtı olduğunu fark ediyorum geç de olsa. Peki yominya, o zaman ben kaçacağım o yakalasın beni. Yakalasın ki gecelerin suç ortağı olmaktan vazgeçeyim.

Dilinde, dökülmek üzere olan bir soru olduğunu seziyorum. Sen sormadan cevaplayayım; “Anlamsızlıklar içinde sürünüp gidiyorum.” Sustun… Sus zaten Yominya. Çünkü bilmiyorsun “nasılsın”lara veremediğim cevaplar tüketiyor hep beni. Hayatımın bir deneme tahtası olduğunu hissediyorum her defasında. Ve bin bir düşüncenin kıyı şeridinde boğuluyorum. Ardından gök gürültüleri bölüyor sessiz düş(ünce)leri.. Ve o ses hatırlatıyor çocukluk özlemlerini.

“Eskiden Tanrı’nın kızgınlığını hisseder hissetmez koşar sarılırdım anneme”, “Benim korktuğumda kokusunu içime çekeceğim bir anne hiç olmadı” repliklerine soyunuyorlar…

Yine düştüm korkularımdan Yominya. Nedenini bile bilmediğin bir başkalaşımın evresine girdim. “İnsan kendine nasıl yabancılaşır” sorusunun en gerçek kanıtı olma yolundayım. Belki de artık kirlendim. İtiraf ediyorum; Bir şizofrenin esaretine tanık oldum ve ona özendim. Ama yargılama Yominya. Kaç özlem eskittim, kaç sevdam yamalandı bir bilsen… Bir bilsen kaç defa gidişleri uyak düştüm kentime, kaç parçam şehit düştü bu hayat savaşında… Bilsen, Korkarsın! Ölüm

merakımın orta yerindeyim. Ve yine karanlık sulara bulanıyorum. Yok Yominya; iki satır umut yerleştiremiyorum araya, iki satır güneş doğuramıyorum batan yanıma. Gerçi biliyorum, benim güneşim doğudan battı.

“Ey ölüm! Çal kapımı, sana sonuna kadar açıktır ruhum” desem uğrar mı Yominya?

Biliyorum çok ben/cil olduğumu düşünüyorsun. İçimin içini ezip geçiyorsun. Ama buna hakkın yok!

Benim ömrüm bir –siz olumsuzluğunun kurbanı oldu. Sevdamda Sen’den Siz’e uzanan şahıs ekleri sonlandırdı ilkbaharımı. Bulunma ekinin yüreğine eklenememesi sildi her şeyi.

Ah benim başarı/sız ömrüm… Vakti doldu ömrümün. Ve ben meçhule uzanan yolu seçtim.

Aslına bakarsan biliyorum Yominya. Bu sona kimse üzülmedi. insanlar