Oysa ben çocuktum

Yüreğime parmak izini basıp geçtin

Silemedim

Avuçlarından içtiğim aşkın imlasını bozan ben değildim

Ki yerli yersiz üç nokta iliştirdin sevdama

Ömrümü vesairelere sığdıramadım

Çocuktum

Hazırda umutlarım vardı.

Ben bu şehre adınla biten şiirler serperim..

Sokaklarına konduramadım bedenimi..yoktu…

Kapımın önünden geçmeyecektin

Penceremden bakamayacaktım sana…

Yaralandım.

Çocuktum işte

Gelirsin sandım.

Yanıldım.

Bitti derken

Her günümde seni bir bir çoğalttım.

Sabırsızlığımaçlığımdan senli günlerime.

Çocuktum adın yaktı ellerimi

Tutunamadım bir daha ‘’sen” diye hiç kimseye…

Yollaryıllarhasret bitirmedi seni;beni bitirdiği kadar…

Çocuktum.

Yüreğimi alıp kaçtın!

Hani diyorum son defa gözlerimden düşsen

Sevdanın yatağını şaşırmış nehirlerine..

Büyümek buymuş işte…

Korkuların biçim değiştirmesi

Gece yatağıma

Gündüz yanağıma yapışan.

Oyun oynarken bile kambur gibi sırtımda taşıdığım telaşlarımdın

Eziktim.

Çocuktum işte…Yüreğime parmak izini basıp geçtin

Bir ses…Bir adamın sesi

Ve bir kadın…Hayatı avuçlarının içinde taşıyan..

Kurduğum hayallere çakılan korkularım

”Kalktım” derken düştüğüm

”Başladım” derken bittiğim

Artık boş mezarlıklara dönen evlerde adım anılır.

Ve ben yeniden doğmak için

Kahramansız masallar dinlerim

Hep ”yokmuş” diye başlayan…

Çocuktum..adın elime battı

Koparmışken tutunduğum ipleri

Dizginlerimi salmışken boşluğa

Zamansız bir aşk yağdı….ıslandım….

Korunaklarım yoktu…

Sokaklarda minyatür aşklar yaşanıyordu

Yüzü yoktu hiçbirisinin

Kaldırımlarına gölgeler düşmüyordu bu kentin…

Heybesine gün sarhoşu mart çığlıkları yüklemiş yolcular

Geçip gidiyordu aklımın dolambaçlı yollarından.

Kimsesizliğe yenilen…

Korkusuna eksik anlamlar yüklenmiş erguvanlar

Uğurlarken hüzün kuşlarını

Uzak kentler yıkılıyordu gözlerimin tutunduğu boşluklara.

Ve hiçbir aşk vitrinlerini süslemiyordu

Bir yığın bedeb gülüşlerini arıyordu köşe başlarında

Ve hiçbir yangın içimi ısıtmıyordu sevdan kadar

Tarifi yoktu kederimin…

Çocuktum işte

Geçtiğim yollara baktım yaşamın dikiz aynasından

Yüzlerce ben bırakmışım ardımda

Ve yaşın kadar sen tanımışım omuzlarımda

Yüzüm yere eğikgözlerimde hüzün…

İhbarlar taşımışım gidişine

Sevdanın köşe başında tutuklanmışım sensizliğe

Çocuktum işte

Kendimi kendimden kaçırırken

İçimde yüzlerce gedik açıldı

Yıllardır soğuk rüzgarlar çarpıp geçiyor çocukluğum yamalı geçmişine

Kendimi tırnaklarımla deşerken

Gizli gizli kan akıttım soğuk yatağıma

Kan denizinde gömüldüm uykulara..

Çocuktum işte

Yaşamın dikiz aynasından baktım geçtiğim yollara

Sarsıntısıyla bozulup dağılmış bir aşk hikayesinin

Her biri ayrı zamanlarda yaşamış kahramanlarını;

durmadan büyüyen boşluğuna ittim.

Kaidesini arayan kara suratlı bir heykel gibi kargaşanın ortasında.

Asılı kaldım bir halatın ucunda….

Çocuktum işte

Olanca ağırlığınla çakıldım gözbebeklerine…

// Kahraman Tazeoğlu