Acının dağlandığı anlar vardır…

Aramaya gerek yok, o gelir bulur…

Beraber gidilen bir lokantanın kapanması bile üzüntüdür…

Veyahut lokantanın yerine dükkânı çiçekçinin tutması…

Gözyaşından çorba olmaz ama…

Dilin, damağın yanar tuzdan…

Soğutamazsın…

Zamansız, Saçı toplasın diyedir küçük canavarın dişleri…

Ve fakat dağıtıp ısırır, acıyan ne varsa…

Yaşananları…

Yaşanmak için sıraya girmiş ihtimalleri…

Yapılmayanları…

Sadece erkek olduğum için koridor tarafına oturmak durumunda kaldığım, yani gam kenarının yine bana düştüğü, bir otobüs yolculuğumuz olmadı hiç uzaklara…

Sen benim omzumda uyuya kalmadın hareket halindeyken…

Biz durduk…

Durdurduk…

Gidebilirdik oysa…

Kimseden gizlenmemiş, sadece bizi gizleyen bir tatile belki…

Bir akraba düğününde dans etmedik meraklı akbaba bakışları altında mesela…

Çok severdim yatakta kahvaltıyı ama, buna uygun bir tepsimiz bile olmadı…

Alabilirdik… Biraz daha bekleseydik…

Zamanın dövdüğü bir hüzün ustasıyım ben…

Kelimelerim tuğla tuğla…

Her satırbaşında turuncu intihar hissi…

Aklım, dilim, cümlelerim hep geçmişte…

Geçmiş geçmiş de…

Ben geçemiyorum ki…

Bazen duruyorum yürüdüğümüz bir yerde…

Ayaklarımız diyorum, bir ara aynı anda buradaydı…

Beraber bastık bu toprağa…

Sahi var mıdır o günden bugüne kalan bir toprak zerreciği?

Tuhaf tutsaklığımın, her şeyden sen çıkarışımın şahidi kalmış mıdır etrafta?

Bu bardaktan su içmişti…

Bu sandalyede oturmuştu…

Bu bankanın önünde buluşmuştuk ilk kez…

Hiç gözümün önünden gitmiyor, çimlerin üstüne denk gelmiş tavla maçımız…

Elimizde soğumuş kahveler, tadı bizden önce kaçmış kekimiz…

Ve ikimiz de aynı anda mars olduk kıra kıra birbirimizi…

Bir Allah’ın pulu durduramadı bizi…

Gidişine türlü anlamlar yükledim…

Gözyaşımdan düğümler attım açılması zor olsun diye umudun…

Ama sevdim yine de…

Seninle alakalı ne varsa sevmeye devam ettim…

Son buluşmamızı sevdim…

Tam giderken, beni elimden tutup çeken seni sevdim…

Sarılmamızı sevdim…

Arkama dönüp bakamamayı…

Bizim oturduğumuz masada oturan mutlu çifti sevdim nargilecide…

Ne olur hep böyle kalın dedim… Ne olur…

Bir yıldönümü gününde, engel olamadım kendime yoldan döndüm…

Sen olmasan da sana giden yoldaydım, hatta birazdan evinin önünde…

Kutlu olmadı ama!..

Biliyorum biz geçtik sevgilim…

Bizden geçti…

Başka hayatların insanlarıyız artık…

Başka umutların…

Başka adam…

Başka kadınların…

Boyayabilir misin siyahla neşeli günlerimizi?

Çıkarıp yüreğimi, kanımın söndürdüğü ateşlere atabilir misin, yangında ilk kurtarılacakken…

Yıllar sonrasına yatırılmış acılarımız var artık karanlık mahzenlerde…

Beklenmedik bir karşılaşma anında…

Bir havaalanında…

Bir tesadüfler garında…

Bir kafede…

Ya da sinema çıkışında kim bilir..

Birbirine bakan şaşkın gözler…

Belki evlenilmiştir, belki çoluk çocuk duvarı örülmüş, anıların üstüne beton dökülmüştür…

Işık mı en hızlıdır, ses mi kıyasında; açık farkla galip gelir o anda, hiç hesapta yokken acı…

Yaşananlar bir çırpıda, dirhem dirhem koparır etini…

Ama ne çare; gurur engel olur…

Giyilen sahte mutluluk elbisesinin düğmeleridir tebessüm…

Boğazın düğümlenir…

Soğuk bir merhabadır dildeki…

Ama öpmek, içine çekmek istersin dudaklarından hasretini…

“Devam etseydik, tüketseydik bu kadar güzel olur muydu” gözlerinde birikir…

“Neden yok ettik birbirimizi” ağzına gelir…

Susarsın, öfken hükmen mağlup olur sevdana…

Üşürsün…

Çok üşürsün…

Gidene, kalana, mizahı olmayan haline üşürsün…

Öyle ki…

“Karda donmak üzeresin(dir)…

Uyumak tatlı geliyor(dur) ama…

Sen öldüğünün farkında değilsin(dir)” *