Titreyen elini cebine atarak bir sigara çıkarıp yaktı. O sigarayı öylesine içiyordu ki içine çektiği sigara değil de hüzündü sanki… Bir süre sessiz oturduktan sonra dayanamayıp o garip görünümlü adama “Yolculuk nereye?” diye sordum. Kim bilebilirdi ki alacağım cevabın hayatımı tümüyle değiştireceğini…”Kendime.” diye cevap verdi adam. Bu cevap evet bu cevap yıllardır aradığım ama bir türlü bulamadığım cevaptı. Meraklarım daha da artmaya başladı. Bunu fark eden adam titrek ve insana güven veren sesiyle konuşmaya başladı.

“İnsan doğar ve ölür. İlk olarak kendini anlamaya çalışır. Biraz büyür ve etrafındaki eşyaları tanımaya başlar. Sonra hayata anlam vermeye çalışır. Arkadaşlar edinir, sever, sevilir, ayrılık nedir, sıkıntı nedir bunları öğrenir. Daha sonra bunlarında kendisi gibi fani olduğunu anlayınca Baki olana döner ve yolculuğunu ona yapar. İşte benim kendime yolculuğum böyle başladı ve şunu unutma ki Kendini bilen Rabb’ini bilir…” dedi ve kalkarak karanlığa karışıp kayboluverdi.

Benim içimde ise fırtınalar kopmaktaydı. O şefkatle yağan yağmur ve hafif hafif esen rüzgâr bana “Esas yalnızlık kendine yolculukla başlar. Yalnızlık insanın dışında değil içindedir…” diye fısıldamaya çalışıyordu sanki. İşte o an hayatımın tamamen değiştiğini her şeyin anlamsız olduğunu, anlamlı olan tek şeyin O olduğunu anladım ve yalnızlık yolculuğuma kendime yolculukla devam ettim.

“Aslında her yolculuk kendinedir…”

Yusuf Yalnızlığı // ” Anladım ki herkes kendine yolcu.. ! “