Ben Mecnun’um deyü, göğsünü germe
Ol Leyla bulunmaz, çöl olmayınca
Kays kalayım deyüp meydana girme
Şerbet içirmezler, hal olmayınca

Ben Bülbülüm deyü dava güdersin
Gülü de kandırıp yalan söylersin
Gülistan bahçesi seni neylesin
Karga gibi ötüp ses olmayınca

Mecnun olan bilir, Leyla özünü
Aşık isen dinle Arif sözünü
Pak eyler yüreğin, yakar közünü
O gönül de haset, kin olmayınca

Faş etme sırrını kendin bilmeze
Sırrın alıp söyler nadan ehline
Koşar her köşede uçkur çözmeye
Bir kişide namus ar olmayınca

Gülün dikenini söker düzenbaz
Korkar dikeninden çekemez hiç naz
Leyla hiç kanarmı behey hokkabaz
Şol Mecnun da olan aşk olmayınca

Ben Leylayım diyen düşmez dillere
Bülbül güle hayran, gülde bülbüle
Buz edip dilleri, söver gönüle
Eyvah bir yürekte nar olmayınca

Çelebi’m yanıyor bak gündüz gece
Aşk derler adına, bir garip hece
Bir yalnızlık çöker, her yaşta bile
Bir buse verecek yar olmayınca

//Mustafa Çelebi