Ölmek isterim,

Ama yalnız ve kimsesiz.

Şiir gibi değil de,

Şair gibi ölmek isterim.
Elimde kalemim,
Aklımda yazamadığım mısralar,
Gözlerimde son bir damla yaş;
Bulutlara takılır kalır bakışlarım.
Burnumda koklayamadığım,
Dostlarımın kokusu.
Tanıyamadığım dostlarım,
Kalbimde yaşayamadığım,
Sevdaların sızısı.
Yüreğim de acılar, 

Ellerim de kan;

Kelimeleri yaralayan.

Yeniden doğmak isterim,

Sırf tekrar ölebilmek için.
Yeniden başlamak isterim,
Ruhum bedenden ayrılırken.
Ölümün nasıl bir duygu ,
Olduğunu bile yazmak isterim.
Belki öyle bir anlatırım ki;
Okuyan her gün ölmek ister
Belki de hayata tutturur dört elle,

Yazdıklarım. 

Bir şiir gibi yaşayamadım
Ama şair gibi ölmek isterim,
İki mısra söylenir arkamdan;
“Hüzünlü ve kederli,
Sessiz göz yaşları ve

Yaraları bir kalple 

Uğurlandı son yolculuğuna”

Âdem Koçaker

Kalemin Secdesi