Öldüm!

Ve bana neden öldüğümü soruyorlar.

‘Can alıcı’ bir güzelliği vardı diyorum..

Yapraklar koparken canı yanar mı dalların,

Ya da üşür mü kar taneleri ayrılınca bir bulutun koynundan?

Kimse bilmez,

Küs oldukları için dokunmaz aslında bir diğerine hiçbir yağmur damlası,

düşerken..

Sevgilim canımı acıtıyorsun!

Gelmekle gitmek arasındaki fark kal’maktır!

Bilmiyor musun?

Dur!

Yani bekle biraz.

Yani sus..

Gözlerim çözsün önce alnıma mıhladığın anlamsız bakışları.

Ayrılıktan makyaj olmaz sevgilim.

Sil dudaklarına sürdüğün gitmek zorunda olma yalanlarını.

Bak korkutuyorsun içimdeki çocuğu.

Yokluğun bile olmadan mı uyunacak yoksa bu gece?

Dur!

Yani bekle biraz.

Yani yalnızım..

Kaç keşke’yi kurban edersen diline, o kadar kalbe alınmayacak bir günah olur aşk!

Kalbin nasıl diye sormuştu kırıp giderken.

Kal, bin yerinden daha kırılsın diyebildim sadece, içimden..

Küsmüyorum yüzüme savurduğun rüzgarlara.

Elbette en soğuk kış bile yaza kadar sürüyor.

Yalnız’ca,

Sensiz üşümek bile canımı yakıyor..

Şiir: Ezgin KILIÇ

Yorum: Kahraman TAZEOĞLU