Artık eskisi gibi her soruya cevap vermiyorum.

Uzun cümleler kurmaktan kaçınıyorum.Kelime tembeli olmayı,kelimelere üşengeç olmayı seçiyorum.

Biri bir iddia ile -isterse bende olmayan bir iftira olsun- üzerime geldiğinde bile savunmak adına ödünç kelimelere tenezzül etmiyorum.

En azından kalan hayatım için yeni yöntemim bu. Kimi zaman bunu kararlı bir alışkanlık haline getirme gayreti,çoğu zaman da sanki hep böyleymişim gibi durgun bir grilik…

Hayatın beni getirdiği noktada yorgunluk işareti mi, bezginlik mi, bu da umrumda olmadan,akan zaman nehrinin bazen tam girdabında,bazende kıyısında sanki o ömrü ben tüketmiyormuşum gibi,şaşkın ve umursuz bir bakış dünyaya…

Ah..!

Bir kere hayırlısıyla,iman ve Rabbe umudumu alıp da çıkıp gitsem şu dünyadan !