İnsandan dosttan uzakda
Bu gece canım yalnız kalmak istiyor,
Herkesden uzak, her sözden, gözden uzak…
Kimseyi istemiyorum şu beni hiç terk etmeyen yalnızlığımın yanına…
Bu gece ve her gece sus pus olmak istiyorum…

Şu koskoca evrende, şu sonsuz karanlıkta attığım sessiz çığlıklara hiç bir kulak şahit olmasın… Uzaklara döndürüp gözbebeklerimi, boş düşüncelere dalıp, öylece kalmak…
Hiç konuşmadan,
Hiç duymadan,
Hiç görünmeden…
Bu gece canım yalnız kalmak istiyor,
Hiç bişey konuşmadan, insandan, dosttan uzak…
Beni seven herkesten saklanıp, kendi dünyamda, kendi düşlerimle kalmak istiyorum…
Beni sevmeyen herkesin hayatından kaybolup, onları kendi dünyalarına bırakıp, öylece uzaklaşmak istiyorum…
Konuşmuyorum…
Dilim lal…
Düşlerim tutuk…
Bir ben, bir de yalnızlığım varız…
Beni yüzüstü bırakmayan bir tek o…
Bu gece ve her gece uzak durun benden, dokunmayın dünyama…
Susun, n’olur susun…
Rahat bırakın beni…
Çare değilsiniz derdime…

böyle değildim sensizliği bilmezdim ben bu bu garip huylar senden yadigar
Böyle değildim ben sensizliği bilmeden,

Bu garip huylar senden yadigar…
Bu garip halim,
Bu tutarsızlığım,
Bu zaman tutmazlığım,
Bu hırçınlığım,
Bu yalnızlığım…
Hepsi senden kaldı…
Taşımak zorunda bıraktın bu yükü bana…
Bu ben miyim? Değilim!
Ne varsa gönlümde sen aldın götürdün yar,
Bu hüzün bana senden yadigar…
Ne bıraktın bana bu garip halden başka? Sen sadece canımı değil, koskoca Ben’i götürdün benden… Geride bıraktığın koyu karanlık bir hüzün…
Sonu gelmez…
Bitmez…
Tükenmez…
Bir sen vardın bende, birde ben…
Sen kendini aldın gittin…
Ben kalırım sandım, oysa çoktan sana dolanmışım…
Sürüklenip gittim, farketmeden çekip götürdün…
İçimde ağlayan bir çocuk bıraktın yar,
Bu acı bana senden yadigar…
İşte kalan bu…
Ağlayan, sızlayan küçük bir çocuk…
Ama bitti, artık gözyaşı birikmiyor gözpınarlarımda…
Bu acı artık sadece yüreğimde ve gözlerimde değil…
Bütün bedenimde…
Tek bir yanım yok acıyan…

Baştan aşağıya acıyorum…
Ama hissetmiyorum!!…