Ey Sevgili her anışımda adını yanıyor dudaklarım
Gecenin saçları hasretinden karalar bağladı
Hatrına var olan yıldızlara sarıldı
Biraz olsun dinsin diye sancısı acısı
Sen ey sen Cebrail’in yüreği
Sen ey sen İbrahim’in ateşi
Mecnun’un Leyla’da aradığı
Tahir’in Zühre’de bulduğu
Arzu’nun Kanber’de doyduğu
Ferhat’ın Şirin’de gördüğü
Aslı’nın Kerem’de çözdüğü
Seni göremedik biz..

Çöl geceleri gibi yanmadı bağrımız yâdınla.
Varlığı özüne döndüren
Geceye uyanan ve geceyi uyandıran şefkatli ses
Ey fezanın güzel insanı
Biz sensiz hangi yalan baharlara uyanalım
Hangi sofrada açalım tuttuğumuz aşk orucunun iftarını
Kimden dinleyelim, çicekleri ezip geçmeden aziz bir yolcu olmayı kimden soralım
Sancılı yokuşlardan korktuğumuzda dudağımızda kimin adını yüreğimize fer diye mırıldanalım
Gönlümün sularında, gecemin gerdanında ki aydınlayan ışıldayan sensin
Sensin dirilmek için çıktığım yolculuklarda rastladığım en güzel haber
Günahlardan arınmış yüreğimi göğün altıncı katında biriktirdiğim sensin
Yüreğimi o ferah nefesinle kuşatmak için adını dudağıma düşürmek için
Bütün dileğim bu ey aşk ikliminin meltemi ama biz görmedik seni
Titremedi kelamlarınla kalbimiz
Adımlarını sokaklarımızda duymadık
Gülüşlerine şahit olmadı bu nasipsiz bu gözleri kör
Bu acıyla yoğrulmamış ve yorulmamış biz insanlar
Ey beni hayata bağlayan en büyük tesellim
Belki değmedi yüreğine yüreğim
İndirip bakışlarımı yere ellerimi bağlayamadım önünde hiç
Ey hüzünleri gözlerinde düğümleyen
Yokluğunda her an çoğalan sancılarımızın sebebi
Günahkar ellerimizi dualarınla yükselen ellerinin ardında gizliyoruz
Rahmet ederken Rahman hatırına nârı nûra döndürür biliyoruz

Ey sevgili adını her andığımda yansada dudaklarım
İçimi dökemiyorum rüzgârlara
Bir tek gözlerinin önünde kora dönüşür ateşim
Rahleyi tedrisatımdan geçmedikçe aşkım titreyen bir mehtaba dönüşmeyecektir.
Gözlerimde başlayan savaş ancak senin kalbinde barışır mevsimlerle
Ve bir tek seninle düşer yüreğime Son Cemre..