Sabah uyanmak istemeyeceksin ilk günler,
yemek yiyemeyeceksin,
boğazına ayrılık takıldı çünkü…
günde milyon kez telefona bakacaksın,
boş bir cümle bekleyeceksin,hatta herhangi bir dilde olması bile gerekmeyen…
affetmeyeceğim onu derken affedeceksin daha…
İntihar düşünceni rehin alacak,
intharsız gülüşün olmayacak…
en çok ellerini mi kokusunu mu özlediğini bilemeyeceksin hiç,
sokakta gördüğün herkesi ona benzeteceksin !
Kopuk anların olacak hayattan,
kimi,neyi düşündüğünü bilmediğin…
Herkes sana bir sır verirmiş gibi birgün onu unutacağını söyleyecek,
korkacaksın,kızacaksın,küseceksin hepsine…
Daha isyankar olacaksın,
daha asi…
herşeye üzüleceksin; sokakta kalan çocukları,açlıktan ölen insanları sanki ilk kez
farkediyormuş gibi,içine oturacak her kaybediş…
Sonra acına alışacaksın,seveceksin acını;
ondan kalan tek gerçekliğe sarılacaksın !….
öğreneceksin diğer insanlar gibi yaşamayı,
herkes öğrenir çünkü…herkes gizler acısını ; bileceksin !…
Uyumadan önce her gece saçlarını öptüğün o anı hatırlayacaksın,
gözyaşların birikecek boğazına,yutkunamayacaksın; ama şairsen ;
hiç ağlamayacaksın !…
Buluştuğunuz yerlere gitmek tesellin olacak,
Gitmediğinde canın acıyacak,gittiğinde kanayacaksın…
Nedensiz sevemeye başlayacaksın sevdiği herşeyi,
nedensiz nefret edeceksin onu üzen şeylerden…
Umutsuzluk dolduracaksın ceplerine,
taşacak…
ve sana bir sırda ben vereyim mi ?
onu hiç unutamayacaksın…
O mu ?
O bazen pişman olacak,
sende bıraktıklarına üzülecek,ağlayacak belki bazen…
Seni hatırlayacak arasıra,
imlasız depresyonlar yaşayacak kağıtlara,
Eli telefona gidecek istemeden…
Ama seni bir daha hiç sevmeyecek;
daha önce sevmediği gibi…

yinede dönecek birgün ;kalmak için değil,seni nasıl yıktığını görmek için !..

her insan izlemek ister; uğruna bir ölümü…

Şiir: Serkan Demirel
Yorum: Kahraman Tazeoğlu