Gece, her hengameyi avucunda saklayan ürkek zamanların limanı.

Vakit, sığıntı aşkların birer birer demir aldığı ayrılıkların hüzün vakti.

Hoyratça tüketilen ömürler, gözşaylarıyla yıkanıp kefenleniyor yanlızlığa.

Ve ruhuna okunan bin “Ahh” lı feryatlarla defnediliyor zamana.

Elde kalanlarla avunmaya mahkum edildi hep geride kalanlar.

Yarınlara rehin bırakılan dünlerden kalan “keşke”lerle yamanmış hatıralar, içinde aşkın yokluğu, dışında bir enkaz ve dudaklara miras bir “sus” payı.

Önce hikayeler yazıldı, sonra uyduruk kahramanlar peydahlandı ve acının en okkalısına “aşk” dedi hayat.

Öğrendik ki, ayrılık her başlangıcın yazgısıydı..

İşte, zaman bizi böyle kandırdı

// Ahmet Karakaya